بده آدم به نقطه ای برسه که دلش هیچی نخواد

  چند وقتیه هی سعی می کنم از این نقطه دور شم یاز می بینم دورش دارم پرسه می زنم   

می خوام غر بزنم

حرف واسه گفتن ندارم اما غر واسه زدن زیاد دارم 

خیلی وقته توفیس بوک دیگه دوست ندارم چیزی  ِشر کنم

میدونم علتتش آدمهای دورو برم هستند

به شدت دلم رو میزنند

نمی دونم این چه مرضیه که هر از گاهی این جوری میاد سراغ من!؟

هر چند سال یه بار به یه نقطه ای می رسم که اصلا تحمل دوستهای به ظاهردوستم رو ندارم و باید ازشون دور شم 

یا عوضشون کنم وگرنه حالم بد میشه

الان باز به اون نقطه رسیدم

 از آدمیزاد دل خوشی ندارم

کلا این چند سال اخیر صدقه سر بلاهایی که سرم آوردن نسبت به هر چی دوست و دوست داشتن و عشق و عاشقیه بد جور آلرژی پیدا کردم

     گاهی با خودم می گم شاید من باید یه روزی به این نقطه می رسیدم که به خریتم دیگه ادامه ندم

بگذریم

 .... گفتم که ، غر تا دلت بخواد دارم واسه زدن