یه چیزی کمه  یا شایدم گمه. یا شایدم منم که گم شدم  

هر چی که هست یه چیزی جاش خیلی خالیه اونقدر که نبودنش خیلی محسوسه 

گاهی به خودم می گم : داری جای اشتباهی دنبالش می گردی   

...

: اینو تصادفی تو صفحه اینستا یه نفر خوندم . خیلی به دلم نشست 

می دونی قشنگترین جای زندگی کجاست؟ 

اونجاست که به دلت فرصت می دی 

بهش این جرات رو میدی که بتونه دوباره به زندگی اعتماد کنه 

 . بدی ها رو فراموش کنه 

و بگذاره اتفاقات بد گذشته تو گذشته بمونن 

 بتونه دوباره منتظر یه اتفاق خوب باشه 

 

 ... سال 2020 سال خیلی غیر قابل پیش بینیی و عجیبی برای همه بود

برای من اما به شکلی متفاوت باور نکردنی بود

 سال 2021 فکر کنم سال سختی باشه و هی به خودم یاد آوری می کنم : همش می گذره ... توفقط خودت باش 

... قشنگترین حس دنیا حس "دوست داشتن و دوست داشته شدنه" و تلخترینش هم اگر نداشته باشیش 

. ...من اما انگار یه جایی خودم رو این وسطا جا گذاشتم یا شایدم گم کردم یادم نمیاد 

 

تنهایی و شب و آرامشش رو خیلی دوست دارم

 ...انگار جز عمر و روزمرگی هاش حساب نمی شه

 زندگی زود گذر تر از اونیه که من و تو فکر می کنیم

تا به خودت بجنبی می بینی خیلی ها اومدن و رفتن 

 اما فقط چندتاشون رد پای پررنگی تو زندگی ات باقی گذاشتن

 حالا اینکه خودشون رفتن یا تو گذاشتی که برن یا سرنوشت نخواسته بمونن رو من نمی دونم ... تو خودت می دونی 

الان اون چیزی که مهمه اون خاطرهه است ته ته ذهنت لابلای تمام روزمرگی های زندگی و خاطرات کم رنگ و پر رنگ دیگه 

یاد شعرعباس صفاری افتادم که می گه

دنیا کوچکتر از آن است

که گم شده ای را در آن یافته باشی

هیچ کس اینجا گم نمی شود

آدم ها به همان خونسردی که آمده اند

چمدانشان را می بندند

و ناپدید می شوند

یکی در مه

یکی در غبار

یکی در باران

یکی در باد

و بی رحم ترینشان در برف

آنچه به جا می ماند

رد پائی است

و خاطره ای که هر از گاه پس میزند

مثل نسیم سحر

پرده های اتاقت را