مرسی نیما جان

گهگاه به نگاهی غريبانه

دورتر از باور رود و سردتر از رقص نسيم

نقشی از سر جدايی می زنيم بر برگ زرد طلوع مان

می چشيم طعم غربت و می کشيم بر دوش ، وانهاده های خيالمان را

ديده را سبک می کنيم و بار دل را بر دوش ، سنگين

قلم که بر دست می گيريم ، نمی دانيم چرا می شکند

گناه بر بغض گلوی و دل غم ديده مان می زنيم

و کوله بارمان را از زندگی سنگين تر می کنيم

ديگر بر ديده مان هيچ نمی بينم ، ديده ای سبک تر از مرگ

اينک دل را به کوله بار نهادن

سر آغازی است بر نگاه دوباره ای بر وانهاده های خيالمان