زندگی

این چند وقت نرسیدم به "خودم " یه سر بزنم ؛ چه برسه به اینجا !!؟

همین الان تو اخبار شنیدم "صدام حسين اعدام شد " و این بهانه ای شد که دو کلام بنویسم

داشتم یه فیلم راجع به جنایات زمان جنگ بوسنی و هرزگوین میدیدم ؛
خیلی تلخ بود، درست مثل خود ِ واقعیت !
ومن رو یاد فیلم دیگه ای انداخت که چند سال پیش درایران ، سینما فرهنگ ؛ سانس آخر شب،همراه چند تا از دوستام دیده بودیم به اسم "گلهای هریسون " . فیلمی قوی که به شکلی باور نکردنی و بسیار تلخی ، چهرۀ وحشی جنگ و آدمها رو به تصویر کشیده بود.
تصویر گورهای دسته جمعی ، زنها و کودکان کشته شده ؛ ویرانی های به جا مانده ؛ تجاوز ؛ قتل ؛ غارت ...
اگر صراحت تکان دهندۀ تصاویر و نگاه پرسش گر دوربین ها نبود ؛ تو باور نمی کردی که همۀ این جنایتها دربیست سال اخیر دردنیا اتفاق افتاده و همچنان ادامه داره
یادمه فیلم که تموم شد تا چند دقیقه هیچ کس نمی تونست از جاش تکون بخوره و حرف بزنه ، من خودم تا یک هفته تصاویرش جلو چشمام رژه می رفت واعصابم خرد شده بود،
اما با این وجود ؛ معتقدم ساختن این دسته فیلمها که واقعیات رو، حالا از هر دسته ؛ به تصویر می کشند ؛ کار لازم و در عین حال بزرگیه .
بین کارگردان های سینمای کشور خودمون هم کارهای "ابراهیم حاتمی کیا ،"رخشان بنی اعتماد "، " بهرام بیضایی"... که هر کدوم از نگاه و دید خودشون بخشی از واقعیات زندگی رومثل جنگ ، فقر ،فساد ،... به تصویر می کشند واقعا ً قابل تحسینه
یکی دو ماه گذشته فیلم هایی ازرخشان بنی اعتماد روتونستم ببینم ؛ مثل : بانوی اردیبهشت ؛ روزگار ما ؛ گیلانه ...
فیلم "گیلانه " با بازی بسیارقوی و قشنگ فاطمه معتمد آریا به عنوان مادریه جانباز؛کار متفاوتیه که مانند بقیه کارها حقیقتا ً ارزش دیدن داره ، چیزی راجع به فیلمها نمی گم که اگر ندیدین ،خودتون ببینین.؟
...
همین دیگه
حرفهام از خبر اعدام صدام به کجا کشید !!!؟
دلم می خواست اینا رواینجا بگم ؛
وگرنه نویسنده نیستم که بلد باشم چطور بنویسم،مخصوصا ً که اینجا بدون چرکنویس و پاک نویس کردن یهو شروع می کنم

دلم می خواست بگم : به نظر من ، ارزش زندگی آدمها به اون لحظاتیه که به جزخودش به کس دیگه ای هم فکر می کنند ، حالا حتی اگر به اندازۀ ساختن یه فیلم باشه و یا حتی فقط تماشای اون...؟

پ . ن . برای امثال صدام طناب دار کافی نیست